Δημοσιεύουμε την ακόλουθη επιστολή αναγνώστη μας, όπως κάνουμκε εδώ και 13 χρόνια με όλες τις επιστολές που μας στέλνονται στο e-mail μας.
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ
ΟΡΘΙΟ .
Ολόγιομο
το καλοκαιρινό φεγγάρι το προχθεσινό . Πανσέληνο
το λέμε αυτό. Και στις Πανσελήνους καθώς λένε
, οι άνθρωποι μάλλον παραλογίζονται και ίσως παρενεργούν , ‘σεληνιάζονται’.
Θυμώνουν εύκολα, πράττουν αυθόρμητα κι άσκεπτα. Όχι λίγες
φορές αποφασίζουν με άλογη εσωτερική παρόρμηση κι όχι με φρονιμάδα και σχεδιασμό. Γιαυτό κι αποδεδειγμένα στις Πανσελήνους , γίνονται
(στατιστικώς
επιβεβαιωμένο αυτό ) τα τραγικότερα
λάθη κατά τη συλλογική ή την ιδιωτική δράση, τα απεχθέστερα εγκλήματα
, οι χειρότερες πράξεις.
Αυτή την κακή ενέργεια
της προχθεσινής Πανσελήνου φαίνεται να «συναπάντησε»
ένα πενηντάχρονο πεύκο στην πλατεία του συνοικισμού Κουμπουριανών της
Αμφίκλειας , όπως συνηθίσαμε να την λέμε. Και μόλις η ‘κακή’ του μοίρα και το ριζικό του την αντάμωσε
, με μιας κυλίστηκε στο χώμα νεκρό, αποκομμένο απ` τη ρίζα έτσι χωρίς λόγο εξαιρετικό , τιμωρημένο απ` την σαλότητα’ της μέρας . Τον μπελά
του για τα καλά λοιπόν βρήκε το ανυπεράσπιστο
αυτό
δέντρο στη συγκεκριμένη πλατεία , απ` την ανώριμη και μάλλον σεληνιασμένη απόφαση κάποιων συμπατριωτών
μας που ως φορείς εξουσίας , μοιάζει όταν ζυγιάζουν
επιλογές και
παίρνουν αποφάσεις για κάτι τέτοια θέματα, να είναι τα δέντρα που την πληρώνουν
. Χθες , ήταν το μεγάλο αυτό πεύκο , προχθές ένας πλάτανος μνημείο , αντιπροχθές
ένας άλλος κοκ. Αύριο ποιος ξέρει…
Ξαπλώθηκε φαρδιά πλατιά στο χώμα το άμοιρο
πενηντάχρονο δέντρο « διά ασήμαντον
αφορμήν » από χέρια άπονα. Δέντρο γερό , περήφανο στημένο , στην πρώιμη ακόμα νιότη
του μιας και το προσδόκιμο ζωής ενός τέτοιου
δέντρου είναι περίπου τα 300 χρόνια.
Κι έτσι πεσμένο κι ανήμπορο, ξυλεύτηκε δίχως
τύψεις απ` τους ‘πρόθυμους’ παρόδιους ξυλοθραύστες και ξυλοθηρευτές που αμέσως
προσήλθαν. Ούτε καν σ` εκείνους που θα τα είχαν ανάγκη δεν λήφτηκε δημοτική μέριμνα
να παραδοθούν τα ξύλα απ` το κουφάρι του,
έτσι για να πιάσουν καλύτερα κι ωφελιμότερα τόπο τα δέντρινα τούτα απομεινάρια .
Μεγάλο το γιατί ?? . Και γιατί άραγε τώρα μεσοκαλόκαιρο.??
Τώρα που θα ίσκιωνε και θα δρόσιζε στη
λάβρα του καλοκαιριού. Τώρα που θα ομόρφαινε ακόμα και θα πρασίνιζε τη ‘θλιβερή’
πλατεία? Κι αν ήταν να το κόψουν χωρίς κανέναν άλλον να αφουγκραστούν, καλύτερα
ας τόκαναν τον Οκτώβρη, τον Νοέμβρη. Τότε που ίσως με την προτροπή και την πίεση
όλων μας να γινόταν να φυτευτεί ( σαν θάταν κι ο καιρός που πρέπει ) και καινούργιο
δεντράκι, για να ριζοβολήσει στη θέση τού «κομμένου» και να ξαναμπολιαστεί ζωή σ` εκείνο το σημείο απ` όπου άδικα ξεριζώθηκε τώρα και τ` άφησε ορφανό και άδειο, η ‘σεληνιακή’ επιρροή
στα μυαλά μερικών ανθρώπων .
Κάποιοι απ` όσους τους αναλογούν ευθύνες για τούτη την
αλλόκοτη πράξη είπαν : πως σάπισε τάχατις
κι έπρεπε να κοπεί. Άλλοι είπαν πως οι πευκοβελόνες του ενοχλούσαν τους περίοικους
. Μερικοί σα να είπαν, πως τα πουλάκια που φώλιαζαν στην πράσινη αγκαλιά του τραγουδώντας
ολημερίς χαρούμενα , στην ξένοιαστη ζωή τους κουτσουλούσαν δήθεν το παρμπρίζ
του αυτοκινήτου τους που μέχρι τώρα το καλοβόλευαν όμως στον παχύ ίσκιο του πεύκου. Άλλοι πάλι
ισχυρίστηκαν πως θα σήκωνε στον αέρα!! την πέτρινη βρύση της πλατείας! ( αν είναι δυνατόν ).
Κάποιος
άλλος ‘ψιθύρισε’ πως σήκωσε ‘ολίγον’ κάποιες
πλάκες και το παρακείμενο παρτέρι ( λες και δεν μπορούσε να επιδιορθωθεί τυχούσα
βλάβη του πλακόστρωτου ή να επεκταθεί κατάτι το παρτέρι για να συμπεριλάβει κι ολόκληρο
το δέντρο. Λύσεις χίλιες δυο υπήρχαν ).
Κι άλλοι δεν είπαν τίποτα. Δυστυχώς σιώπησαν. Μόνο σιώπησαν….
Το πασίγνωστο, ενδιαφέρον, πετροπελεκητό εικονοστάσι στο τέλος του αστικού ιστού της Αμφίκλειας, κατασκευή και αφιέρωμα τοπικού λαϊκού τεχνίτη, 10ετίες παραμένει βιγλάτορας στην αρχή του δρόμου για την κορυφή του Παρνασσού με τους πολλούς ενδιάμεσους προορισμούς. Όμως οι καιροί άλλαξαν τα ΙΧΕ πλήθυναν, τα φορτηγά κυρίως και τα λεωφορεία μεγάλωσαν, οπότε έπεσε συχνά θύμα καταστροφικών παρασύρσεων. Προ αυτού, οι Δημοτικοί άρχοντες της κωμόπολης αποφάσισαν και υλοποίησαν την μικρή μετατόπισή του σε ασφαλέστερο σημείο με ταυτόχρονη επιδιόρθωση των κατά καιρούς σοβαρών ζημιών, ώστε να συνεχίσει απρόσκοπτα και εσαεί το ρόλο του βιγλάτορα προς Παρνασσό, από Αμφίκλεια.. ΔΙΚ
Ορισμένες από τις νεράιδες της Αμφίκλειας, εκτός από την έλξη τους προς το γάργαρο νερό κατά το πρόσφατο παρελθόν,
Α Λ Ω Ν Α Ρ Η Σ (Ιούλιος) την εποχή του ατμού: Επιστρέφει θριαμβευτικά στη βάση του, δαφνοστεφανωμένο το ατμοκίνητο πλήρες (μπροστά για την εποχή του) αλωνιστικό Δαδιώτικο συγκρότημα του αείμνηστου Ν. Κοσσοβία μετά από μία ακόμη δύσκολη αλωνιστική εκστρατεία, με απώτερο σημείο συνήθως τον Έβρο, αλλά αλωνίζοντας κυριολεκτικά όλον τον ενδιάμεσο άξονα.
