Παντού μυρίζει σώμα ανθρώπινοκι αλλόκοτη αιθαλομίχλη.
Μα τίποτα δε φαίνεται αφύσικο.
Μόνο οι φωνές των αγγελοκρουσμένων
που τραγουδούν ηλεκτρισμένες λέξεις,
καίνε το φόβο τους να ζεσταθούν
κι άλλοτε γίνονται πουλιά,
πέφτουν απ’ τα παράθυρα στη γη
βάφοντας κόκκινη τη μέρα
μήπως φυτρώσει
εκείνο το παλιό το βλέμμα.
Τότε, πριν γίνουμε αθώοι.
© Σκουρολιάκου Μαρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε για το σχόλιο σας. "blog AMFIKLIA"
Το σχόλιό σας θα δημοσιευτεί μετά από έλεγχο.
Παρακαλούμε γράφετε τα σχόλια σας με ελληνικούς χαρακτήρες.
Σχόλια με υβριστικό, συκοφαντικό, προσβλητικό ή ρατσιστικό περιεχόμενο θα διαγράφονται άμεσα.
To "blog AMFIKLIA" δεν υιοθετεί τις απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια, καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.