ο αστερισμός της κυδωνιάς .
Καταμεσήμερο.,
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheocGF4QqP1M65z1Cmis3HuupI_uScgZ2uBG6kF9qDfVaOjoFSwMrOK8ctGuLfry6PeYkVQckYjuENNrFOzbKgG0r2-Da0EUMEzpi2BDL5uCHefNF5ra20eW6iZBN1ZbdVobui0WNwmdqu/s1600/6EA48D6DC31C4DC744A4387AC8057900.jpg)
Βαθύριζες ρυτίδες
πρόσωπα δεκαπεντασύλλαβα
πλούσιες διαθήκες μάτια
κι αγάπη εκατονταπυλιανή
το βιός τους.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaskQbuQ5oexs6zdO284pRqfFehHEIp5AKC8LyU7NbYCAc07p1-aAIEG35ma0YyVE-_qUEx302S0fFKtPYixCY_TjpnAKUZpM7zMYIAbE5S0imfmD3P4EsrHaHKrdpB4on-oN7l6jYLNgx/s200/f28105633065826e8eeed40f0a59d227.jpg)
Ο κήπος με τα ρόδα έφυγε ξαφνικά.
Σκάβει ο χρόνος την πανσέληνο
φτυαρίζει όνειρα και σκόνη μελαψή
Τα μάτια σου ύστερα γεννούνε άλικα φωνήεντα
που κατεβαίνουνε στους δρόμους των χειλιών
Η θάλασσα που ανεβαίνει επίμονα στα χέρια μου
η θάλασσα πούχει τα μάτια μου ακτή
κι όλο ξεβράζει ονόματα βαθιά
που χέρια τίποτα
κι η άμμος ποτέ πιά κλεψύδρα.
© Σκουρολιάκου Μαρία
Ευχαριστώ για την τιμή.
ΑπάντησηΔιαγραφή